Luchtfietsen met de Europese Unie
“Die Grieken hebben geen principes.”
Nooit eerder had ik mijn mening zo precies onder woorden gebracht als dit keer. Het is de belangrijke zaak waarover we spreken, onwaardig om te suggereren dat ik trots was op mijn trefzekerheid, maar bij andere gelegenheden zou ik het hebben erkend, met tegenzin uiteraard.
“Die Grieken hebben geen principes.”
“En dan moet onze minster van financiën zich zo nodig bekennen tot de Griekse beginselen. Joehoe, Jan-Kees, die hebben ze niet!”, aldus mijn vrouw die niet allen de actualiteit op de voet volgt, maar ook graag het menselijk aspect daarmee in verband brengt en dat ongedwongen weet te verwoorden.
Ik voelde dat we beiden toe waren aan een scherp statement (van mij) over de Europese politiek. Ik verschikte mijn krant en koos een van die onweerstaanbare bons mots die onophoudelijk uit mijn rijk gemoed naar boven borrelen: “Steek die Griekse beginselen maar …”
Opeens viel mijn oog op de kop ‘EU wil fietsers in geel hesje’. Wacht! Er is hoop. Nog niet alles is reddeloos verloren. Ergens ver weg in Straatsburg, maar het kan ook Brussel zijn, waakt men over ons. Misschien zijn we binnenkort arm als kerkratten, maar wat kan dat schelen! Als je maar gezond bent.
Een plotselinge brok in mijn keel verhinderde me mijn nieuwe politieke inspiratie verder uit te dragen waardoor ik mijn vrouw hoorde roepen: “… waar het licht nooit schijnt, Jan-Kees!”
De wereldrevolutie begint thuis, zeg ik graag. Werk aan de winkel. Ik moest mijn vrouw wegvoeren van de wereld waarin de euro regeert, naar een nieuwe werkelijkheid waar de mens – heel de mens zelfs – centraal staat. Kleine stapjes, zei ik tot mijzelf, niet te snel. Voor je het weet, haakt ze af.
“Fietsers zijn best slecht te zien op straat.”
“Euh? Waar heb je het nou weer over?”
“Nou, dat je fietsers snel over het hoofd ziet. Dat is best gevaarlijk.”
Aan het gesnuif te horen leek de wereldrevolutie al te zijn vastgelopen.
“Sinds wanneer ben jij met fietsers begaan, meneer de petrolhead? O nee, hè, je gaat toch niet beweren dat je achter dat bezopen idee van die gele hesjes staat?”
Niet ophouden nu, dacht ik. Ik ben ten slotte een man met een brede blik, een man van de toekomst, uitstijgend boven het geknoei met euro’s en drachmen, platte uitverkoop en ordinaire relletjes. Mij gaat het - zij het sinds kort – om de mens, het welbevinden van de mens.
“Ik vind dat helemaal niet zo’n gek plan…”
Maar de strijd was verloren: “Nee, dat zal wel niet. Dan kan je ze beter raken!”
En om de zaak af te maken: “Je bent wel ongelooflijk naïef, hoor. Heb je niet in de gaten dat die europarlementariërs maar in één ding geïnteresseerd zijn, de euro, hun eigen euro’s om precies te zijn. De naam zegt het al. Ze zijn als de dood voor rellen zoals in Griekenland. En wat doen ze? Ze dwingen iedereen zich te verkleden als demonstrant. Het begint met dat gele hesje, maar reken maar er komt meer: petje, fluitje, het volledige demonstrantentenue. En niet alleen de fietsers. De voetgangers zitten eraan te komen, geloof me.”
Hier sprak iemand met een politieke feeling, zo verfijnd en doorleefd, als ik nimmer had meegemaakt. Zeker thuis niet.
“En als heel Europa eruit ziet als één grote demonstratie, zijn de dames en heren politici klaar. Weet geen hond meer of ze demonstreren of met Veilg Verkeer bezig zijn. Heb je hem? Eén ei is geen ei, maar dan op Europees niveau.”
Nerveus zocht ik naar een bon mot. Iets met ‘luchtfietsen’, zou dat aanslaan?
Veiligheidshalve zweeg ik.
Paul Verburgt