Het ik-ben-okidoki-keurmerk

‘We horen je goed, Ferry.  Kun jij uitleggen wat dat ik-ben-okidoki-keurmerk precies inhoudt?’

‘Nou, Toine, dat is geen eenvoudige vraag. Gelukkig staat  de voorzitter van het congres naast me, mevrouw Marijke Sap, de tweelingzuster van de fractieleider van Groen Links in de Tweede Kamer, Jolande Sap.

‘U maakt in breuk op mijn privacy, meneer Mingelen, het doet er absoluut niet toe wiens zus ik ben. Ik zal niet aarzelen alle mij beschikbare juridische middelen …‘

‘Maar dat mag toch wel gezegd worden, mevrouw Sap? Bovendien, u lijkt zo op uw zus dat de kijkers zouden kunnen denken dat ze met Jolande Sap van doen hebben. Maar goed, misschien moet u zich dan zelf even aan de kijker voorstellen. U zit vandaag het oprichtingscongres voor, maar wat doet u in het normale leven?’

‘Laten we het er op houden, meneer Mingelen, dat ik een leidinggevende functie in de publieke sector heb. God weet wat me overkomt, als ik meer vertel, want zo gaat dat tegenwoordig met de media. Een mooi bruggetje naar ons keurmerk overigens, want daarvoor sta ik hier en niet voor mezelf. Ons soort mensen moet zich tegenwoordig van alles laten welgevallen door de dames en heren journalisten. We zijn het op z’n Hollands gezegd spuugzat. We hebben ons daartegen willen wapenen door het ik-ben-okidoki-keurmerk in het leven te roepen. Een klein telefoonrondje was genoeg om binnen een paar weken de Jaarbeurs vol te krijgen.’

‘Ja, zegt u dat. Ik zag vele bekende gezichten. De voltallige PVV-fractie…’

‘Typerend, meneer Mingelen, typerend voor de media om ons hoogst ideële initiatief direct weer door het slijk te halen door het te verbinden met de PVV. Er lopen hier heel wat meer en hoogstaandere slachtoffers van de pers rond: tal van PvdA-burgemeesters, bestuurders van ziekenhuizen en hogescholen, directeuren van welzijns- en ontwikkelingsorganisaties, voorzitters van woningbouwcorporaties, de hele bancaire top, topmanagers van allerlei bedrijven, generaties Amsterdamse wethouders, hoofdcommissarissen van politie, moskeebestuurders,  gedeputeerden vooral van de VVD en vrijwel onze hele fractie, sorry ik bedoel de hele fractie van Groen Links.’

‘Kunt u de kijkers uitleggen wat de bedoeling is van het keurmerk?’

‘Met het keurmerk weet iedere Nederlander voortaan dat hij of zij zich niets hoeft aan te trekken van alle roddels en kritiek die de media over ons rondstrooien. Het ik-ben-okidoki-keurmerk is een garantie dat wij deugen. Zo simpel is dat, meneer Mingelen.’

‘Hoe krijgt iemand zo’n keurmerk? Wordt er per persoon een uitgebreid antecedentenonderzoek gedaan misschien?’

‘Dat zou veel te veel tijd kosten, dat kunt u zelfs begrijpen. Bovendien, zulke onderzoeken leveren niks op. Mocht er – zuiver theoretisch gesproken – een vuiltje opduiken, dan blijkt in tweede instantie altijd dat er verontschuldigende factoren hebben gespeeld. Dat begrijpt het grote publiek prima! We doen dagelijks ons uiterste best voor ze, we staan in de frontlinie en dan kan niet altijd alles volgens de regels. Althans, zo lijkt dat soms, maar zoals gezegd, bij nader inzien is er niks aan de hand. Noppes!’

‘Dus een autoriteit hoeft u maar een briefje te schrijven en hij krijgt zijn ik-ben-okidoki-keurmerk?’

‘Ho ho, meneer Mingelen, dat zei ik niet. Ik raad u aan om aan uw carrière te denken. Per aangesloten organisatie doen wij een uitgebreid onderzoek naar de antecedenten van  één lid van die organisatie. Is het resultaat positief, dan zijn volgens onze reglementen alle leden van die organisatie okidoki en ontvangt iedereen ons keurmerk. We hanteren hierbij dus het aloude drie-musketiers-principe: een voor allen, allen voor een. Ik moet bekennen dat dit in onze fractie, sorry ik bedoel in de fractie van Groen Links nog wel tot discussie heeft geleid, maar nadat formeel was vastgesteld dat de drie musketiers uitsluitend politiediensten hebben verricht, was ook bij hen de lucht geklaard.’

‘Nog een vraag als het mag, mevrouw Sap. Worden er eisen gesteld aan de selectie van de – laat ik zeggen – onderzoekskandidaat of kan iedereen dat zijn?’

‘We zijn een democratisch instituut, meneer Mingelen, wij wel. Wij bemoeien ons niet met de interne gang van zaken van de aangesloten organisaties. Dus, nee, we stellen geen eisen.’

‘Heeft u al namen opgekregen?’

‘Ja zeker, en daaruit blijkt maar weer hoe ons initiatief leeft en hoe wij ons van de media onderscheiden. U denkt in deadlines, wij in generaties. Wij zijn heel blij met de aangedragen onderzoekskandidaten, allemaal baby’s, de toekomst van ons land!’

‘Mevrouw Sap, ik krijg zo juist in mijn oortje door dat u helemaal geen tweelingzus heeft. Mevrouw Sap, mevrouw Sap....!’      

 Paul Verburgt