Goedkoop inkopen
Hoe stom kun je zijn?
Eerst dacht ik dat het privéjargon was van een personeelsfunctionaris die de macho wilde uithangen. Handenwrijvend deed hij verslag van het arbeidsvoorwaardengesprek met een sollicitant. ‘Dat noem ik nou eens goedkoop inkopen’, schetterde hij, gevolgd door het schamele salaris dat hij er kennelijk doorheen had gedrukt. Later bleek het gemeengoed te zijn bij de personeelsafdeling en bij menige manager. Goedkoop inkopen van nieuwe medewerkers was een hit. Personeel is de grootste kostenpost en dus knijpen waar je kunt. Dat soort diepgang.
Onaardig en vooral stom. Je ‘koopt’ -- om dat denigrerende woord voor één keer over te nemen -- een medewerker met een gegarandeerde teleurstelling. Het kan een paar maanden duren, een jaar, maar op een gegeven moment komt hij langs en wil salarisverhoging. Dat is niet het ergste en cynici zullen zich prijzen dat ze dan toch maar mooi een jaar ‘winst’ hebben gemaakt. Wat zo dom en vaak onherstelbaar is, is dat het ingepikte stukje loon is vervangen door wantrouwen en de overtuiging dat ‘je hier voor jezelf moet zorgen’. Het is de rente die het human capital dit soort bazen en functionarissen in rekening brengt. En gelijk hebben ze!
Misschien kan dit soort kostenridders ergens anders in snijden, in zichzelf bijvoorbeeld.
Paul Verburgt