De vertroostende kennis van de directeur
Als directeur krijg
je vaak vragen die ver buiten je dagelijkse werk liggen.
“Bestaat het Monster van Loch Ness?”, ik noem maar wat. Logisch, want vanuit je hoge positie kan je gemakkelijker dan gewone stervelingen de wereld overzien. Dan komt men graag met zulke levensvragen naar je toe.
Veel kennis en diepe inzichten kenmerken de gemiddelde directeur. Buitenstaanders denken wel eens dat het leuk is om zoveel te weten, maar ik verzeker u, het is een zware last die slechts tot grote eenzaamheid leidt.
Tussen ons gezegd en gezwegen, voor zo′n vraag als over het Monster van Loch Ness draai ik mijn hand niet om. Ik ben er zelf geweest en heb in een documentatiecentrum annex giftshop een paar vrolijke blauwe sokken gekocht met ‘Nessy’ erop. Na twee wasbeurten was het monster verdwenen en hadden de sokken de kleur van het water van Loch Ness. Ik herinner me nog dat ik met een kort salueergebaar beleefd, nee collegiaal, het Hogere bedankte voor deze boodschap.
Monster van Loch Ness
‘Het monster, zeg ik op rustige toon tegen de dolende ziel tegenover me, “het monster...”. Ik heb geleerd dat je na de eerste woorden een korte pauze moet inlassen, want als je te snel gaat, geloven ze je niet. “,Het monster van Loch Ness heeft nooit bestaan’ en ik leg mijn sokken op tafel (tip voor collega-directeuren: houdt altijd een koffertje met niet te moeilijk bewijsmateriaal bij de hand!).
Meestal is één volzin met zo′n bewijsje voldoende om een vragensteller zekerheid te verschaffen, maar vandaag hebben we te doen met een heuse twijfelaar. ‘Er is toch een foto waar die op te zien is?’
Wijsneus! Er is een foto! Hallo, hier liggen toch twee sokken. Die zijn echt, want van mij. En die foto, doe me een lol, dat
is toch overduidelijk een verwarmingsbuis in een zwembad.
Pure nep. Maar goed, dit is iemand met een op feiten gebaseerde mening. We zullen meneer even met dezelfde wapenen bestrijden.
‘Een monster is een beest van laag allooi en heeft dus een ordinair driftleven. Paren en nog eens paren, om niet het woord te gebruiken dat onder dit soort wezens gebruikelijk is.
Dat kan je niet in je eentje. Na een paar eeuwen zou je toch verwachten dat het Loch Ness vol zit met monsters?’ en ik benadruk het meervoud door de s lang aan te houden. Ik kijk hem aan met de oogopslag die Nessy indertijd op mijn sokken had, mild, maar niet mis te verstaan.
Verschrikkelijke Sneeuwman
Nog zijn we niet van deze speurneus af, want hij schakelt over op het bovennatuurlijke. ‘Misschien is het monster eeuwen oud.’ Het moet niet gekker worden. Wie is hier de directeur? Ik verman me en zeg: ‘Stel je bent de Schepper
en je maakt een beest dat eeuwen en eeuwen mee gaat, veel langer dan Methusalem die er al op zijn 996-ste tussenuit kneep. Dan stop je zo′n prachtprestatie toch niet ergens onder water in een meertje in Schotland. Met zo′n prijsbeest ga je op tournee. Samen met de Verschrikkelijke Sneeuwman, want daar zul je ook wel in geloven!’.
Midden in de roos. Even later staat de vragensteller gesterkt op straat.
Ja, (mijn) kennis is troost.
Paul Verburgt