Bang voor de belasting
Even let je niet op en er is weer een nieuwe belasting. Dit keer van de gemeente. 144 euro. Omdat ik een modelburger wil zijn, snel ik meestal naar mijn pc om mijn overheid financieel bij te staan. Was het een moment van zwakte dat ik toch even keek welke maatschappelijke taak ik dit keer mocht ondersteunen? Hé, een bijdrage voor het bevolkingsregister.
Het bevolkingsregister? Kampte men daar ook al met problemen? Dit land gaat naar de Filistijnen, mompelde ik betrokken. Filistijnen? Verrek, dat is het probleem, de massa-immigratie, zo zie je maar, het tast de hele maatschappij aan. Nu ook al het bevolkingsregister. Moeilijke namen natuurlijk en heel veel kinderen.
Verheugd dat ik zo snel tot de kern van de zaak was doorgedrongen, startte ik mijn pc op. Zachtjes neuriede ik ’15 miljoen mensen’, in het besef dat het er inmiddels 16 miljoen waren geworden.
Weinig geld
‘Uw bijdrage dient om de registratie in het bevolkingsregister up to date te houden. Bovendien gebruiken wij het voor informatievoorziening en stimulering’, aldus het begeleidend schrijven. Drie taken voor zo weinig geld! Bewondering voor mijn gemeente doorstroomde mijn lichaam. Het is een voorrecht te leven in deze maatschappij, knorde ik.
Afwijking?
Hoewel, up to date houden? Dat roept toch vragen op. Ik heb nog steeds dezelfde naam en verjaardag en ook mijn geslacht is ongewijzigd gebleven. Zou ik daarin wellicht afwijken van de goegemeente, vroeg ik me geschrokken af. Ik val niet graag op. En welke informatie wil de gemeente verschaffen? Een lichte paniek maakte zich nu van me meester. Zouden de gemeentelijke autoriteiten ruchtbaarheid willen geven aan het feit dat mijn persoonsgegevens nog steeds dezelfde zijn? Ik wist meteen dat dit bijzonder pijnlijk voor mij zou kunnen zijn, bedreigend zelfs. Ook mijn gezinsleden zouden gevaar kunnen lopen, omdat geen van hen recentelijk zijn antecedenten had gewijzigd.
Demonstraties
En wat had de gemeente voor ogen als zij sprak van ‘stimulering’? Was het denkbaar (ja, het is denkbaar!) dat zij de bewoners van mijn wijk zou opzetten tegen mijn huishouden. En dat zij haar employees zou inzetten om voor mijn woning demonstraties te organiseren? Dat komt tegenwoordig overal voor.
Straffen
Ik begon te aarzelen of ik de gevraagde somma van 144 euro zou overmaken. Dat was echter niet wat de gemeente voor ogen stond. Vrijwel een hele pagina was gewijd aan de incassobevoegdheden van het overheidsapparaat en de straffen die mij ten deel zouden vallen. Dit was ernstig, zo besefte ik.
Mensenrechten
Kan zelfs een modelburger geen aanspraak meer maken op bescherming tegen de overheid of althans op een deel van de mensenrechten? Dit gaat mis, fluisterde ik in mijzelf, bevreesd dat ik afgeluisterd werd. Komt het ooit tot een autobiografie, dan zal ik onthullen dat het angstzweet me in de handen stond.
Yes we can!
Ik moet minstens een uur onbeweeglijk achter mijn bureau hebben gezeten. Misschien wel langer. De zon was onder, mijn pc sluimerde en de dreigende brief van de gemeente was nog slechts een vage vlek op mijn bureau. Ik was klam, maar kalm. We laten ons niet kennen, bemoedigde ik mezelf. Yes, we can!, schreeuwde ik opeens. ‘Ben je toch thuis?’, hoorde ik mijn vrouw roepen.
Ik besefte dat het tijd was om te handelen. Nooit had ik me verzet tegen het bevoegd gezag. Nimmer was ik schuldig of nalatig geweest. Maar ik liet me ook niet tarten.
KvK
Met een gebaar waarvan ik zelf ook vond dat er grote heldhaftigheid in schuilde, pakte ik opnieuw de brief. Vreemd logo! Dit was niet van de gemeente. Of zou de gemeente in het kader van het nieuwe beleid op het bevolkingsregister haar naam en andere kenmerken gewijzigd hebben? Aan verdere angstbeelden kwam ik niet toe. Het was een brief van de Kamer van Koophandel. Of ik mijn jaarlijkse bijdrage maar wilde betalen. 144 euro, voor registratie, informatie en stimulering.
Ook twijfelachtig, maar in elk geval niet nieuw.
Paul Verburgt