Spekmania

Verlossers

Van de drie traditionele middenpartijen zit de PvdA met stip in de ellende. Geen verhaal en geen leider en dus onenigheid en neergang. Het brandpunt van die misère is de fractie in de Tweede Kamer. En niet sinds het aantreden van Cohen. Die was immers binnen gehaald als Verlosser en dat doe je niet als het tiptop met je gaat.

Pak even uw schriftje erbij en noteer: Verlosser = Cohen = Cruijff = noodsituatie.

Hoe raar het ook klinkt, eerst moet de verlosser wijken voor je aan de slag kunt om je problemen op te lossen. Dat ziet er beroerd uit voor Ajax.

Met het vertrek van Cohen kreeg de PvdA dus een mooie kans orde op zaken te stellen. Zoiets gaat niet van de ene op de andere dag. Kijk even naar die andere middenpartij, het CDA. Dat kost jaren.

Ondertussen is het adagium: rust in de tent en schade beperken.

Broken dreams

Dit gebeurt ook in het bedrijfsleven. Wie niet failliet wil gaan of overgenomen wil worden, moet reorganiseren en de boel van de grond af opnieuw opbouwen. Het eerste wat je in zo’n geval als Raad van Commissarissen doet, is zorgen dat de directie op orde is.

Ik zeg op orde, niet briljant. Dus gedegen, ervaren, onderling solidair. Die geniale droombaas komt later wel. De dood in de pot is: machtstrijd, langdurige vacature voor de hoogste baas en ‘broken dreams’ bij de afgewezen kroonprinsen.

Zo moeilijk is het allemaal niet, maar toch gaat het geregeld mis. Men gaat op zoek naar een schaap met vijf à zes poten, terwijl in de zittende top goede mensen zitten. Of men gaat ‘objectief’ doen en laat interne kandidaten uitgebreid psychologisch testen alsof men elkaar voor het eerst ontmoet. Of nog erger, men besluit dat de beste maar moet winnen, waterdichte garantie voor grote herrie en dus een verdere teloorgang van het bedrijf.

Broeierig

Hoe stom kun je zijn? zult u wellicht zeggen. Tja, commissarissen zijn ook mensen. Soms zijn ze bang of onderling verdeeld. Misschien willen ze met één grote klap een wonder verrichten of een eind maken aan een al jaren durende twist in het bedrijf.

Spekman doet niet anders. In plaats van met een tussenpaus zo snel mogelijk de rust in de toch al broeierige fractie te herstellen start hij een competitie in de fractie die door de partijleden met verkiezingen beslecht moet worden. Staatsrechtelijk is het al vreemd, maar in termen van crisismanagement is het krankjorum.

Lijsttrekkersdebat

We hebben inmiddels op een gezelschap van 30 fractieleden al vier kandidaat-fractieleiders en een die uit boosheid zijn kruit nog even droog houdt. Verhouding 1 : 6! 

Hoe moeten de kandidaten zich aan prijzen? Op luide toon natuurlijk, want anders horen de leden je niet. Verder met allerhande kwalificerende uitspraken over zichzelf en de concurrenten. En natuurlijk met pronte plannen. Dat loopt uit de hand. Ik voorspel een heus ‘lijsttrekkersdebat’ bij de publieke omroep. ‘Kom er maar in, Ferry!’

Dat zal me een leuke sfeer in de fractie geven!

Dat wordt nog erger als uiteindelijk de beslissing valt, ergens medio maart. De fractie heeft een nieuwe  leider, maar ook drie of vier elkaar bestrijdende ‘kiesgroepen’. Ondertussen schrijven de beschadigde verliezers sollicitatiebrief op sollicitatiebrief.

Naar Spekman’s motieven moeten we gissen: macht, democratische legitimatie, afrekening met oud-collega’s? Hoe het ook zij, deze manische dadendrang is contraproductief.

We noteren in ons schriftje: crisis x verkiezingen = Spekmania.  

Paul Verburgt