Lonely at the top? Ik dacht het niet
We bespreken vandaag een belangrijke vraag: is het lonely at the top?
Eerlijk antwoord? Welnee, het is een drukte van belang, de hele dag. Het begint er al mee dat de top voortdurend in vergadering is. Dat doe je niet in je eentje. En zijn ze niet in vergadering, dan zijn ze aan het netwerken, wat je ook beter met anderen kunt doen. Zelfs als de top ‘alleen’ is, zijn er anderen: de secretaresse, de chauffeur, de hofhouding zeg maar.
O sorry, u bedoelt het overdrachtelijk. De eenzaamheid van de zware verantwoordelijkheid. Dat je er uiteindelijk alleen voorstaat, zelf de last van je besluiten moet dragen. Zoiets?
Is ook niet erg lonely. Geen besluit wordt genomen zonder voorbereiding door allerhande staven en managers, commissies van experts en ondernemingsraden, in een heen en weer gaan waar een normaal mens de tel bij kwijt raakt. Ook de besluitvorming zelf vindt niet in eenzaamheid plaats: we doen het graag collegiaal. En de uitvoering? Die laten we aan anderen over.
Oh, dat is een formele benadering. Beetje flauw, zegt u. Het gaat om de morele last van die besluiten. Dat geeft grote eenzaamheid aan de top. Die verantwoordelijkheid draagt de top helemaal zelf, met niemand anders. Dat is het ultieme kenmerk van de echte grote baas.
Ik wil het best aannemen, maar waarom nemen dan zo weinig bazen zelf ontslag als ze verkeerde besluiten nemen?
Nee, de loneliness aan de top is een zelfopgeprikte medaille met de tekst: ik ben hoog!
Paul Verburgt