Leiderschap is een heel gedoe
Het is helemaal niet leuk om leider te zijn. Dan kan je nog beter held zijn. Held wordt je bij toeval of omdat je even niet goed oppast. Je kan er niks aan doen en dus is het om het even of je na een heldendaad bescheiden of trots bent. Meestal zijn helden trouwens beduusd. Je redt een drenkeling, hoewel je niet kan zwemmen. Of je overmeestert een terrorist, terwijl je voor de kleinste hond al bang bent.
Spruitjes
Dat ligt heel anders bij leiders. Die schijnen als leider geboren te worden. Dat is geen pretje. Ook niet voor de ouders. Denk maar eens aan de toestanden die het geboren leiderschap op de commode en bij het eten van spruitjes moet opleveren. Ook op school moet het een heel gedoe zijn: kan een leider een onvoldoende krijgen of moet hem op voorhand de leiding van de school worden overgedragen? Het zijn vragen die te weinig worden gesteld. Denk eens in wat zich in de vormende jaren van een leider allemaal voor ongerief aandient. Hoewel… vormende jaren? Lijkt me een overbodige fase in het leven van een geboren leider.
DNA
Wat ook erg is, is dat een leider nooit eens trots kan zijn op wat hij doet. “Sorry, ik ben nu eenmaal een geboren leider.” Zo gaan mensen denken dat het allemaal maar normaal is, terwijl het toch een hele inspanning is om leider te zijn. Bovendien ben je de hele dag leider, jaar na jaar trouwens. Helden zijn eendagsvliegen, je kan niet bezig blijven met mensen redden. Leiderschap is een full time job waar pensionering geen vat op heeft. Erger nog, omdat het in je dna zit, is het eigenlijk een drang, leiderschapsdrang. (Er wordt nog niet openlijk over gesproken, maar de eerste coaches lopen zich al warm.)
What if?
Wat moet je me je aangeboren leiderschap als er even niks te leiden valt. Voor je het weet, ga je je gedragen als manager. Ai! Dat had ik niet moeten zeggen. Voor mijn geestesoog zie ik al die geboren leiders ineen krimpen van gêne en angst. Manager! Dan nog liever held. Desnoods medewerker.
Paul Verburgt