Jungle

Van de natuur moet je afblijven is de opvatting van de gemeente. ′Er is al zo weinig van!′ En dus laten ze die grassprieten en brandnetels zich ongehinderd voortplanten. Voor mij als stadsmens is dat in het begin wel instructief geweest. Wist ik het dat brandnetels wel twee meter hoog kunnen worden? En ook bomen groeien als een dolle. De lucht in, in de breedte, echt alle kanten op.

Maar toen die les geleerd was, zag ik de realiteit. Dit was geen natuur, maar een troep. Desgevraagd deelde de gemeente me mee dat dit een onjuiste typering was. Ik moest spreken over een wildtuin waar de natuur zijn gang kon gaan. En bovendien waren de bomen gezamenlijk en per stuk bij democratisch besluit gedefinieerd als beschermd bosgezicht. Dus van enige fatsoenering van die takkenexplosie kon geen sprake zijn.

De democratie is niet zachtzinnig: als ik problemen had met de duisternis die de bomen ook midden in de zomer veroorzaakten, had ik het huis maar niet moeten kopen. ′Wie was er eerder, meneer, u of die bomen? Nou dan!′

Omdat die bomen inmiddels topzwaar zijn geworden, kunnen ze bij een stevige storm gewoon omvallen, behalve als de wind uit het oosten komt. Ook daar bleek de democratie over nagedacht te hebben. Ik kon een onderzoek naar de wortelvastheid aanvragen, maar moest er rekening mee houden dat de eerst komende jaren de onderzoekscapaciteit al vergeven was.

En o ja, als ik kritiek had op besluiten van de gemeente, stond het me altijd vrij om me te kandideren voor de gemeenteraad teneinde langs democratische weg het natuurbeleid van de overheid te veranderen. Hoewel, veel kans gaf meneer me niet, want het bosgezicht was ook beschermd in verband met de huiseigenaren aan de aan de andere kant van die bomen. Die hadden hun huizen juist gekocht om op bomen te kunnen uitkijken.

Ik zweeg bedeesd. Je realiseert je niet wat er allemaal komt kijken om zo′n dorp te besturen! Dorpen, want die huizen staan in een aangrenzend dorp en wijziging van de bestemming ′beschermd bosgezicht′ was een intergemeentelijke kwestie, waar - ik had dat toch kunnen weten - ook de provincie aan te pas moet komen.

Allemensen! Mijn bedeesdheid sloeg om in diepe bewondering. Als de complexiteit van het natuurbeheer in mijn dorp al zo groot is, hoe kan je dan in godsnaam een provincie, laat staan een land besturen. Dankbaar voor dit onderricht wilde ik de telefoon neerleggen, maar ik bleek nog recht te hebben op een finale.

Het snoeien van de takken was niet zonder gevaar, zo legde hij uit. Dat leek me een zinnige stelling, want zoals gezegd, de boel was volledig verwilderd. Maar daar ging het niet om. In de huizen aan de andere kant bleek een gepensioneerde meneer te zitten die eerder al met een buks op medewerkers van de plantsoenendienst had geschoten. Een nummertje burgerparticipatie in het natuurbeheer van mijn gemeente.

′Dus eigenlijk is het hier een jungle.′

Waren we het op het eind toch nog met elkaar eens.

Paul Verburgt