'Jij hebt iets tegen HR!'
Jij hebt iets tegen HR, wordt me vaak gezegd. Klopt. Ik ben de Attila de Hun van personeelszaken. Ik brand het liefst alles plat. Geen mooier gezicht dan een functiehuis in lichterlaaie of een zwartgeblakerd beoordelingssysteem. Ik kan ook enorm genieten van de verschrikte snoetjes van al die HR-mensen als ik bovenop hun dogma’s ga staan. ‘Het gaat om de zorgvuldigheid.’, piepte er laatst nog een tegen me. Zorgvuldigheid? Moet je eens kijken hoe zorgvuldig ik een eind maak aan al je regeltjes en voorschriftjes!
Barbaar
Bewijzen te over dat ik een barbaar ben. Ik heb indertijd zodra ik kon de afdeling HR opgeheven, middenin een reorganisatie. ‘Wie beschermt de medewerkers dan?’, riepen de ontheemde personeelsmensen, onder luide bijval merkwaardigerwijs van allerlei managers tegen wie die medewerkers juist beschermd moesten worden. Ik had al weinig aanmoediging nodig om ook het managerscorps te decimeren, dus dat heb ik in één (1) moeite meegenomen. Luchtte lekker op.
Verschroeide aarde
De tactiek van de verschroeide aarde inderdaad, maar met geen ander doel dan de medewerkers hun vrijheid en beslissingsmacht terug te geven. Dat is even wennen of beter, voor de getroffen hr-mensen en managers went het nooit. Ze zijn maar al te vaak de bron van onvrijheid en onmacht die medewerkers dwars zit en uitlokt tot kinderachtig gedrag. ‘Ja, maar medewerkers vragen zelf om bazen en regels! Ze willen duidelijkheid, strengheid zelfs.’
Gek dat ik dat nooit hoor, behalve van de machthebbers dan.
Belletje trekken
Het heeft even geduurd voor ikzelf inzag hoe overbodig en verstikkend HR en management vaak zijn. Jarenlang was ik baas en als ik al niet geloofde in de regelen van onze kunst, dan volgde ik ze gedachteloos na, gedwee zelfs. Gelovig, gedachteloos, gedwee, laat dat nu precies de gemoedstoestand zijn waarin ik niet gedij en waarvan ik vind dat anderen er ook niet in moeten gedijen. Ik ging dus een beetje peuteren aan al die heilige huisjes, niks gevaarlijks nog, belletje trekken, geen ruiten ingooien. De reacties waren extreem. De huiseigenaren belden direct de politie (lees de hoogste baas) en bij de buurtbewoners ging ik op de schouders. Aha! Even peuteren en je zit al op de open zenuw. Ik keek met nieuwe ogen naar mezelf, mijn collega’s en hun entourage, HR-mensen voorop. Beheersen was de norm, je weet maar nooit wat er gebeurt. Ik kreeg steeds meer oog voor (en hekel aan) het zichzelf vermenigvuldigende regelapparaat, het onverholen wantrouwen, het dedain, de angst, de zelfgenoegzaamheid, ja zelfs het taaltje van de autoriteiten, het bazenbargoens.
Van Saulus werd ik Paul(us) of, zo je wilt, Attila de Hun.