Hou eens op met zeuren, dames

Tip vooraf: wie feministisch gesproken een zwakke maag heeft, kan dit stukje beter niet lezen.  

We praten over een handjevol banen dat volgens sommige vrouwen (en al dan niet spontaan volgens ook wat mannen) genderkundig niet eerlijk verdeeld is. Tjonge! Er zijn heel wat meer banen die gewoon worden geschrapt of die alleen op flexbasis worden ingevuld. Ik kan me zo maar indenken dat een normaal mens dit een belangrijker probleem vindt dan de vraag of dames die het toch al goed geschoten hebben, nog meer aan hun trekken kunnen komen.

Los daarvan valt het met die oneerlijkheid heel erg mee. De meeste topbanen worden vervuld door hoogopgeleide mensen die ouder zijn dan 45. Bij dit soort banen hoort dat je full time beschikbaar bent (waarbij full time beschikbaar niet gelijk is aan 36 uur op kantoor zitten). Ik vind dat doodnormaal en wie twijfelt, moet even naar de loonstrookjes van toppers kijken en naar het verreikende effect van hun functie op medewerkers en omgeving. Hoogopgeleiden vrouwen van boven de 45 maken 18% van het totaal uit. Laat dit nu overeenkomen met de 19% vrouwen in topfuncties! Bel anders even met het CBS.

Het klopt dat vrouwen het zich moeilijk maken door weinig technische en cijfermatige studies te volgen en dus niet snel op topbanen in de maakindustrie terecht komen, maar daar staat hun ‘oververtegenwoordiging’ in de zachte sectoren weer tegenover.

O wacht, zou dat ook de vaak wat lagere beloning kunnen verklaren? Goed geraden. De zachte sectoren zijn doorgaans van de overheid en daar wordt minder betaald dan in het zakenleven.

Komt bij dat steeds meer vrouwen dan mannen gaan studeren (ik kom daar later op terug) en dus mag je verwachten dat er nog heel wat aspirant-toppers in de pijplijn zitten. Just give it a time, zou ik zeggen.

Time? Dat had ik niet moeten zeggen, want volgens geharnaste voorstanders van meer vrouwen in topfuncties gaat het om méér dan rekenkundige gelijkwaardigheid. ‘Vrouwen resp. gemengde managementteams zijn veel beter voor de besluitvorming, de sfeer en winstgevendheid van organisaties dan eenzijdig door mannen gedomineerde teams.’ Anders gezegd, er is een maatschappelijk belang gemoeid met het vergroten van de aantallen vrouwelijke bazen. En dat rechtvaardigt een bij wet afgedwongen vrouwenquotum, vinden sommigen die op de koop toenemen dat zo’n wettelijk rantsoen elke benoeming suspect zal maken (‘quotumkipjes’).

Het gekke is dat ik over de heilzame invloed van vrouwen in de top weinig wetenschappelijk materiaal heb gevonden. Eén onderzoek waar een lichte relatie werd gezien met een beter eigen vermogen van de onderneming en een droogzwemproef met studenten die bedrijfje mochten spelen. Ik zal onvolledig zijn, maar ik laat me niet snel overtuigen. Als de causale relatie tussen de samenstelling van een managementteam en bedrijfsmatig succes zo simpel en eenduidig is, dan zou zelfs het verguisde mannenbolwerk allang overstag zijn gegaan, want geld en winst.

Ik geloof er geen snars van. Evenmin van die veel geprezen verbindende kracht van topvrouwen. Kennelijk vergeten de gelovigen dat je pas hoog wordt als je goede eigenschappen combineert met een paar minder fraaie. Dat geldt ook voor vrouwen, leuk of niet, taboe of niet. Noem het der Wille zur Macht, dat klinkt wat chiquer. Ik laat aan de lezers over om daar een paar praktische verschijningsvormen bij te denken.

Komt bij dat er een paar (ook door vrouwen erkende)  typische vrouweneigenschappen zijn die in de top zeker niet minder manifest zijn. Integendeel. Het olifantengeheugen om gebeurtenissen tot in de kleinste details te memoriseren en – tweede ding – de onversneden wraaklust om die herinneringen op te halen en bot te vieren. Over mannen valt ook veel naars te zeggen, maar op dit punt ontbreekt zelfs de schijn van deze erfzonde.

Kortom, wie als vrouw de top wil bereiken, moet gewoon haar best doen en niet zeuren. Ik ben totaal ongevoelig voor allerhande sociaal-culturele analyses over zorg en privé. Ik ontken ze niet, maar wie een grote/hoge meid wil zijn, moet toch minstens in staat zijn dit te regelen, zonder dat er een heel parlement aan te pas hoeft te komen.

Laat ik het nog gekker maken. Als er ergens noodzaak van een quotum is, dan is dat wel in het onderwijs, met name het basisonderwijs. Een omgekeerd quotum om precies te zijn. Bijna geen man meer te bekennen! Het onderwijs is vrijwel volledig gefeminiseerd. De vrouwelijke moraal domineert en drukt alles wat jongens eigen is weg. Competitie, cijfers, zelfs wilde spelletjes, het geeft maar onrust, dus jongens, stil zitten! Lees eens wat columns van Aleid Truijens en je bent bijgepraat.

Het gevolg van deze feminisering is dat jongens in toenemende mate school als een wezensvreemd element in hun leven beschouwen. Ze mijden school of vallen vervroegd uit. De veronderstelde inhaalslag van meisjes in het hoger onderwijs is niets anders dan een uitstotingsverschijnsel. Maar zelfs dat is niet genoeg, want minister Bussemaker gooit er op de valreep nog wat miljoenen tegenaan om meer vrouwelijke professoren benoemd te krijgen. ‘Ja maar, we staan op de zeshonderdendertigste plaats, net boven Sierra Leone en Tsjaad!’. Ik zou zeggen: zie boven de ongekende overdaad aan parttimers. En lees ook het artikel dat prof. Steven Verhelst, hoogleraar chemische biologie in Leuven, in De Volkskrant van een tijdje geleden schreef. http://www.volkskrant.nl/opinie/glazen-plafond-aan-de-universiteit-bestaat-niet~a4447583/

En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik vrees dat ik me al voldoende mikpunt heb gemaakt.

Ik beperk me daarom tot slot tot een tip aan degenen die me het liefst met de grond gelijk zouden maken: kijk eens naar de echte vrouwenonderdrukking in Nederland en maak daar eens een punt van. Bussemaker die gelukkig vertrekt, kwam niet verder dan de mededeling dat de achterstelling van vrouwen een kwestie van een andere cultuur is en wellicht een faseverschil. Hoe durf je als minister van emancipatiezaken!

Paul Verburgt