Glazen plafond redt levens
“Wat scheelt eraan, mevrouw?”
“Dokter, ik ben niet gelukkig.”
“Niet gelukkig? Weet u dat zeker? ‘t Komt in ons land bijna niet meer voor dat mensen ongelukkig zijn?”
“Echt, dokter, ik ben niet gelukkig.”
“Dit is wetenschappelijk erg interessant. Vind u het goed dat ik mijn coassistenten er even bij haal?”
“Nou uh, erg prettig vind ik dat niet. Ik ben namelijk niet gelukkig en …”
“Juist daarom, mevrouw! U behoort zo te zeggen tot het uitstervende ras van ongelukkig Nederlanders.”
“Uitstervend? Denkt u dat ik dood ga? Dat is precies waar ik ook steeds aan moet denken, dokter.”
“Dat weet je natuurlijk nooit. We geven garantie tot aan de deur, hahaha! O pardon. Doktersgrapje. Nee, u bent wetenschappelijk erg interessant omdat uit onderzoek blijkt dat 90% van de Nederlanders zich gelukkig voelt. Dat was twee jaar geleden nog 84% zodat we denken dat rond 2013, 2014 iedereen gelukkig zal zijn.”
“Bedoelt u dat die 10% ongelukkige Nederlanders binnen twee jaar dood gaat, dokter. Daar schrik ik erg van.”
“Kan, hoeft niet. Ik bel eerst even mijn coassistenten. Kees-Jan, kom snel hier en neem Annejet mee. Ik heb hier een gevalletje ongeluk. Neehee, geen ongeval, een ongelúk, een ongelukkige mevrouw. Wetenschappelijk erg interessant. Zeg, mevrouw, gebruikt u medicatie?”
“Medicatie?”
“Ja, tegen depressie. Dat zou het helemaal nog boeiender maken, want uit datzelfde onderzoek blijkt dat ook pilslikkende depressieven gelukkig zijn! Ha, Kees-Jan, Annejet, dit is die ongelukkig mevrouw. Je ziet er niks aan, hè? Interessant, interessant!”
“Ik slik inderdaad iets tegen depressie. Even opzoeken, het heet …”
“Ah! Geweldig! Welk rapportcijfer geeft u uw leven? Is ook erg van belang. De gemiddelde Nederland scoort een 8. Was twee jaar geleden nog 7.4. Wat, een 3? Magnifiek. Wat zegt u? ’s Nachts een 2? Echt geweldig! Jongens, wat zouden jullie mevrouw nu vragen? Vind u niet erg hè mevrouw, het gaat om hun opleiding en al doende moeten ze leren.”
“Uh, mevrouw, mag ik u vragen of u zelf de oorzaak voor uw ongelukkige gevoelens weet? Bent u bijvoorbeeld net gescheiden?”
“Gescheiden, ja zeker. Godzijdank. Nee, als ik niet gescheiden was, zou ik nog veel ongelukkiger zijn geweest.”
“Andere problemen misschien? Zijn uw ouders misschien niet meer gezond. Veeleisend wellicht.”
“Nee hoor, niks aan de hand. Ze zijn allebei in de tachtig. Ik zie ze bijna nooit. Altijd op reis. En voor u verder gaat, ook met mijn kinderen gaat het prima.”
“Op het werk dan? Conflicten met collega’s? Uit onderzoek blijkt…”
“Kunt u een keer ophouden met al dat getoeter over onderzoek? Ik ben ik! Ik ben manager in een grote onderneming. Ik wil niet door u als een object behandeld worden.”
“Aha, manager zei u? Hoe lang al? Voelde u zich ook ongelukkig toen u nog gewoon medewerker was?”
“Tja, om eerlijk te zijn. Sinds ik leidinggevende ben, gaat het niet goed met me. Ik wilde altijd verantwoordelijkheid dragen, maar nu het zo ver is…”
“… bent u bang dat u dood gaat. Logisch! Mevrouw, uit onderzoek blijkt dat vrouwelijke managers een grotere kans hebben om te overlijden dan mannelijke managers. Ja zeker, dat is wetenschappelijk uitgezocht. Door de Tel Aviv University. Misschien dat u er verstandig aan doet weer om …”
“… onder het glazen plafond te gaan zitten?”
“Ja, dat is toch het veiligst.”
Paul Verburgt