Een dode kat in een boom, kan dat?
Of ik een dagje meewilde met de dierenpolitie? U kent inmiddels mijn brede maatschappelijke belangstelling, maar over deze uitnodiging moest ik toch even nadenken. Nee nee, niet omdat ik iets tegen de animal cops heb. Of wel, maar daar ging het niet om. Mijn relatie met het dierenrijk is niet hartelijk. Ik houd graag afstand, maar de tegenpartij ziet dat anders. Geen hond of hij bespringt me. Geen kat of hij gaat op mijn schoot liggen. Vind je het dan gek dat ik liever geen koe of paard in mijn buurt heb?
Maar goed, omdat de dierenpolitie een blijk van beschaving schijnt te zijn, ben ik toch gegaan. Want één ding is zeker, de beschaving en ik zijn niet uit elkaar te slaan.
Rollenspel
De meeste animal cops zijn nog in opleiding, dus was mijn eerste gang naar de politieschool. Nou mag je van alles van de politie vinden, maar opleiden kunnen ze. Ze waren net begonnen met een rollenspel. Er werd een gijzeling nagespeeld, van Morgan, onze nationale orka.
Ik had er nooit bij stil gestaan, maar het is best een ingewikkelde baan. De Free Morgan-beweging, gespeeld door studenten van de Zeevaartschool, had zogenaamd de vrachtwagen gekaapt die Morgan naar het vliegveld moest vervoeren. ‘Wat is het eerste dat je in zo’n geval doet?’ vroeg de instructeur. Zonder enige aarzeling antwoordden de cursisten dat ze eerst in hun functiebeschrijving zouden kijken of een orka binnen hun gezagsbereik valt. ‘Prima mannen! Want…?’ Eenstemmig: ‘Je weet maar nooit of je anders gelazer met de politiek krijgt!’
Vuile rat
In kleine groepjes werden daarna allerhande vraagstukken behandeld waar je als gewone burger niet op zou komen. In het groepje ‘internationaal’ werd bijvoorbeeld onderzocht of een aangespoelde orka – en daar spraken we over – wel onder de jurisdictie van de Nederlandse overheid valt. Sommigen wilde de IND raadplegen, anderen vonden dat een omweg en pleitten voor een rechtstreeks verzoek aan de VN om een internationale dierenpolitiemacht in te zetten.
Het ging er stevig aan toe. Kennelijk was er al meer gebeurd, want op een gegeven moment begon iemand te schelden ‘vuile rat!’. En dan zie je maar weer dat senioriteit telt! Een wat oudere cursist legde uit dat vuile rat geen scheldwoord meer was, maar juist een van de doelgroepen van de dierenpolitie. Het was ontroerend om te zien hoe snel de saamhorigheid weer was hersteld.
Dierensex
Ondertussen was Morgan nog niet bevrijd en stond de vrachtwagen al een paar uur zogenaamd op een verlaten spoorwegemplacement. ‘Moeten we niet eens contact leggen met de gijzelnemers?’ probeerde de instructeur. Dat leidde tot verwarring. Het leek logisch, maar misschien was het daarom juist ook weer niet logisch. Werden ze erin geluisd? Het uitgestreken gezicht van de instructeur sprak volgens sommige cursisten boekdelen. De discussie laaide weer op en zou de rest van de dag duren.
‘En mannen, zijn we eruit?’ Een agent met een enorme walrussnor rapporteerde uit de groep: ‘We trekken ons terug. Er is geen sprake van (en hij citeerde uit een dikke instructie) mishandeling, verwaarlozing, dierensex of –porno, stroperij of aanhitsen. Morgan is in goede handen, van waarachtige dierenliefhebbers.’
Vertederd keek de instructeur naar zijn klas. ‘Goed werk, mannen! We pauzeren even en gaan dan verder met een stukje theorie. Laat vast je gedachten gaan over de volgende vraag: wie heeft wel eens een dode kat in een boom gezien en zo nee, waarom moeten we dan toch elke kat redden?’
Dat komt wel goed.
Paul Verburgt