Duurzaam personeelsbeleid vederlicht
Sinds kort stap ik met een schuldgevoel in de auto. Een goed teken, want zonder schuld geen bekering. Ik wil helemaal duurzaam worden. Ik ben er nog lang niet, maar ik doe mijn best. Ik sjouw me een ongeluk met gescheiden afval. Bij de gemeentelijke vuilstort ben ik inmiddels kind aan huis. Soms heb ik een terugval (laatst heb ik een lege wijnfles bij het restafval gegooid), maar over het algemeen gaat mijn verduurzaming goed. Geen aanschaf wordt gedaan zonder nerveus gezoek naar groene keurmerken, energielabels of hoogstaande logo’s die mij vrijpleiten van een aanval op het milieu. Ik betrapte me laatst zelfs op een licht moreel superioriteitsgevoel toen ik een ballpoint van gerecyclede plastic flessen kocht. Zo hoort het en aan mij zal het niet liggen.
Duurzame kunst
Ik wil echt een goed mens worden. Ik verdiep me in wat ik allemaal beter kan, nee moet doen. Dat is niet voor de poes. Duurzaam klussen, duurzaam op vakantie, duurzaam eten, ik zal het doen, ik beloof het. Nooit had ik vermoed wat allemaal voor verduurzaming in aanmerking komt. Op de radio werd ik onlangs streng toegesproken dat ik voortaan duurzaam moest bankieren. Ik weet niet wat het is of hoe dat moet, maar ik zal het doen (zodra ik het begrijp). Bij een polemiek in een tijdschrift over duurzame kunst, had ik weer even zo’n terugval, maar die is inmiddels overwonnen en zo meteen ga ik weer verder met lezen. Ik was gebleven bij de stelling dat duurzame kunst niet alleen maar gaat over milieukundig verantwoorde verf.
Duurzaam personeelsbeleid
Dat mijn bekering goed opschiet, blijkt uit de schaamte die ik voel over mijn verleden. Wat heb ik gezondigd! Ik was veelal onkundig, maar zijn de onwetenden vrij gepleit? Ik vermoed van niet. Zo wist ik echt niet dat er ook duurzaam personeelsbeleid bestond. Ik zou niet op het idee gekomen zijn. En eerlijk gezegd begrijp ik het nog steeds niet. Of beter, ik begrijp het verschil met het niet-duurzame personeelsbeleid niet. Kennelijk is er een fundamenteel verschil in het oude en nieuwe beleid van belonen, taaktoedeling, omgaan met ziekteverzuim, opleiding, senioren en vrouwen. Maar bijna nergens lees ik iets inhoudelijks, laat staan iets nieuws en laat nóg meer staan, iets duurzaams. Wat is er duurzaam aan de stelling dat het bij ziekteverzuim niet alleen meer mag gaan om terugkeer naar het werk, maar dat ook de oorzaken van het verzuim moeten worden aangepakt? Of dat je oudere werknemers die daaraan behoefte hebben, aangepast werk moet geven? En dat je meer moet delegeren naar de werkvloer. En dat je moet investeren in je personeel. Oude wijn in nieuwe zakken.
Terugval
Als je dan per se het begrip duurzaam aan personeelsbeleid wil koppelen, pak dan door. Kom met een pleidooi voor het inruilen van de loonbelasting tegen een fiscale heffing op de ecologische voetafdruk van bedrijven. Of lever een setje tips hoe je het duurzame ondernemen praktisch hanteerbaar maakt voor de gemiddelde medewerker. Of, doe eens gek, en maak serieus werk van ‘het nieuwe werken’, niet voor de elite (want die doet dat zoals ik eerder schreef, al lang), maar voor het hele personeel.
Niets van dat al. Vederlicht zweeft HR mee op de wereldwijde thermiek van de verduurzaming.
Ik voel weer een geloofsterugval opkomen.
Paul Verburgt