Droombelasting
Via via hoorde ik dat het kabinet in kleine kring een prijsvraag had uitgeschreven: wie nog een nieuwe belasting kon bedenken?
Hoe kom je op het idee! Ik besluit de dames en heren eens stevig te jennen en bedenk een krankjorum plan: een belasting op dromen. Zie je het voor je? Mooie powerpointpresentatie met een pakkende titel: Droombelasting met als ondertitel dromen van belasting.
Een mens heeft 5 tot 7 dromen per nacht, variërend van 5 tot 45 minuten. Dat zijn ongeveer 2000 dromen per jaar, 150.000 op een mensenleven. Tariefje eroverheen en klaar is Kees. Om het een beetje doordacht te laten ogen had ik wat regeltjes bedacht.
Bejaarden zijn vrijgesteld van droombelasting, omdat er voor hen niks meer te dromen valt. Idem de jeugd, omdat voor hen weinig anders overblijft dan dromen van betere tijden. En dan natuurlijk een belastingvrije voet: de eerste drie dromen per nacht zijn ‘gratis’.
Man man man, een voltreffer. De minister-president himself aan de telefoon! Even dacht ik dat het kabinet een loopje met me wilde nemen, maar toen ik eenmaal in het Torentje zat, wist ik wel beter. De hele goegemeente was aanwezig. Zelfs ‘de beste vrienden van het kabinet’, de voormalige oppositiepartijen.
Of ik had overwogen om onderscheid te maken naar groepen dromers? Was het niet aannemelijk dat de minima in hun dromen worden gekweld door zorgen, terwijl de hoge inkomens onbekommerd liggen te snurken? Dat zou toch in de tarieven tot uitdrukking moeten komen?
En moest er geen uitzondering gemaakt worden voor mensen die beroepshalve dromen, zoals kunstenaars. En wat te doen met mensen met slaapstoornissen? Stond trouwens wel onomstotelijk vast dat de gemiddelde mens niet meer dan 7 dromen per nacht heeft. Met name de linkse ministers verzetten zich hevig tegen dit droomplafond.
Kon misschien ook worden gedifferentieerd naar soorten dromen? Van christelijke zijde werd een enorm punt gemaakt van de natte droom. De liberalen op hun beurt vonden dat dromen over je werk niet belast mogen worden omdat deze de economie ondersteunen.
Na een paar uur waren we volledig vastgelopen. Of Polen ook dromen? En asielzoekers? En wat te doen met dagdromen? Ik werd er helemaal gek van. ‘Het is mijn plan of er is niets!’ riep ik en ik sloeg met mijn vuist op tafel.
Dat hielp. De premier: ‘We doen wat jij wilt, Paul. Volgens mij heb je nog meer ideeën.’ Ik heb ze daarna meegenomen naar een fiscaal paradijs waarin uiteindelijk zelfs ademhalen wordt belast.
‘Zo help je de autoriteiten’, zei ik thuis.
Lachten ze me uit! ‘Dream on, Paul!’
Heb ik ergens de verkeerde afslag genomen? Zeg het me.
Paul Verburgt