De waarheid als wraak
Wat moeten we vinden van de uitspraak van de voormalige directeur van De Nederlandse Bank dat we al blij mogen zijn als de Grieken de helft van hun schuld terugbetalen?
Eindelijk een autoriteit die de waarheid spreekt? Ieder normaal mens wist allang dat we naar ons geld konden fluiten. Goeie vent dus, die Wellink? Stelletje leugenaars, die Jan-Kees de Jager en consorten?
Klokkenluider?
Is Wellink een klokkenluider? Welnee. Toen hij nog in functie was, zei hij met eentonige regelmaat dat de Grieken ons alles zouden terugbetalen, met rente zelfs. Logisch ook. Als je de zekerheid wilt dat een debiteur zijn schuld niet terugbetaalt, moet je dat vooral rond toeteren. Dat heeft niks met de waarheid te maken, maar met het positiespel dat bij onderhandelingen hoort. De Jager liegt dus niet, maar komt juist voor onze belangen op. En dat deed Wellink toen hij nog bankdirecteur was, ook.
Maar ja, Wellink is in zijn eer geraakt. Hij kreeg de schuld van allerhande ongerief, van Icesave tot DSB, van ABNAMRO tot de bonuscultuur van de banken. Dat was niet steeds terecht en zeker niet in de omvang die het heeft gekregen. Tegelijkertijd trok hij met zijn stijl en toon vuur. Hij werd symbool – een van de symbolen – van falend toezicht en het ons-kent-ons-sfeertje in de financiële sector.
Val
Van hero tot zero. De publieke sector is hardhandig door zijn getreuzel en zijn openbaarheid. Als je bungelt, dan bungel je lang. En als je valt, dan ziet iedereen het gebeuren. Zo ook bij Wellink.
Met het gebrek aan élégance, eigen aan de overheid, kon ‘ie ophoepelen. Zijn grote verdiensten beleven onvermeld, de medeverantwoordelijkheid van zijn soortgenoten ook. Je kon de roofdierenlucht opsnuiven. Er is geslachtofferd, ongetwijfeld.
Dat neemt niet weg dat er ook nog zoiets bestaat als een persoonlijke erecode voor (voormalige) gezagsdragers van dit niveau. Het doet vast pijn, maar je zwijgt. Maak een wereldreis, wordt kunsthandelaar of tuinier, maar houd je mond. George W. Bush was niet mijn president, maar hij kan zwijgen als de beste.
Vendetta
De mededeling van Wellink dat we naar ons geld kunnen fluiten, is dus niet de bekentenis van een spijtoptant. Geen verhulde manier van ‘sorry-zeggen’, maar een wraakneming. Na zijn wrokkige boek is dit de volgende episode uit de vendetta van de eens zo gevierde Wellink. Zou hij alleen zichzelf beschadigen, dan zou ik dat pijnlijk vinden, maar tenminste nog iets als een eigen keuze. Wat hij nu doet, is de geloofwaardigheid van de minster van financiën en zijn opvolger aantasten. En hun onderhandelingspositie in Europa.
Niet chique en we moeten vrezen dat de beker nog niet leeg is.
Paul Verburgt