De Schijf van Tien (3)
Adviezen voor algemeen directeuren
Er is heel wat pathologie in de directiekamers van onze bedrijven en instellingen. Hun ego′s mogen nog zo sterk zijn, bazen worden bestormd door angsten en wanen. Doen ′ze′ wel wat ik wil? En vooral: nemen ′ze′ me wel serieus?
Net als in de vorige twee columns verstrekken we hier geheel belangen- en kostenloos een paar adviezen aan algemeen directeuren en ceo′s (en wie verder in hun voetsporen lopen) om normaal te blijven. En effectief, want geloof me, ze zijn best nuttig, bazen.
Een algemeen directeur laat zich niet van de wijs brengen. In elk bedrijf gaan verhalen, maar de realiteit is dat die of niet waar zijn of niet relevant. Complotten, intriges, ook binnen het management en de staf, allemaal klets. En levensgevaarlijk, want wie zich mee laat slepen, is zijn positie kwijt en zal na een korte periode waarin hij met klassieke hiërarchische middelen tracht te overleven, kapot gaan, ook mentaal.
Kijk, we praten hier dus niet alleen over het baaskundig welbevinden, maar ook over het behoud van een liberale, op vertrouwen gebaseerde bedrijfscultuur. Die hangen namelijk samen, zelfs als je het ontkent.
Moet je als hoogste baas dan maar alles slikken resp. geloven? Welnee. Geen mens die dat eist, althans ik niet. Maar zoals zo vaak, het gaat om maatvoering en mindset. Vandaar het volgende advies.
Een algemeen directeur is natuurlijk niet naïef en niemand verlangt dat ‘ie alles als zoete koek slikt. Maar wat je ook doet, altijd gaat het wel een keer mis. So be it. Zo nu en dan een misser is minder erg dan de hele dag vol wantrouwen om je heen kijken. Je krijgt er zelf een slecht humeur van en iedereen gaat jou ook wantrouwen. Binnen de kortste keren valt heel het bouwwerk dat hierboven is beschreven, in duigen.
We komen nu op het wellicht gevoeligste punt in het directeurenleven, samengebald in één extatische uitroep: ′als de mensen eens wisten hoe zwaar ik het heb!′. We vegen hier natuurlijk de vloer mee aan. Pathetiek van de koude grond.
Een algemeen directeur moet niet denken dat ‘ie een heel zware functie heeft. Integendeel, het is de meest gefaciliteerd, meest bewonderde en best betaalde rol die een bedrijf te vergeven heeft. Iedereen kijkt dwars door al het gezucht en gesteun van algemeen directeuren heen en weet dat het ritueel is of, erger, een teken van onmacht. Alle reden om opgewekt en levenslustig aan de slag te gaan.
Is daarmee alles gezegd en kan de algemeen directeur als herboren verder? Ik dacht het niet:
Een algemeen directeur vertrekt na een jaar of vijf, zes.
Sterkte. En pak De Schijf van Tien er geregeld bij. Is voor iedereen goed.
Paul Verburgt