De gevoelstemperatuur van de parkeertarieven
Ik ben verschrikkelijk wellevend, al zeg ik het zelf. Geen deur, of ik houd ‘m open. Geen zebra, of ik sta op de rem. Zo kon ik me laatst weer van mijn beste kant laten zien toen een dame mijn hulp inriep bij de bediening van de betaalautomaat in een parkeergarage. Ze had haar talrijke aankopen zo onhandig aan haar lijf gehangen dat ze de vereiste betalingshandelingen niet kon verrichten. Of ik haar even wilde helpen?
Terwijl ik de rekening vereffende, becommentarieerde ze de parkeertarieven. Ik vat samen: idioot hoog, weer gestegen, een samenzwering tussen de gemeente en de uitbater van de garage. Alsof ze moest betalen om in deze rotstad te mogen shoppen!
Emotie
Ik gaf haar royaal gelijk, maar u kijkt daar vast anders tegenaan: mevrouw had voor een veelvoud van het parkeergeld gewinkeld, dus waar had ze het over! Bovendien moet gezien de plek waar het verhaal zich afspeelde, aangenomen worden dat ze een auto bezat en als er nu één uitgave onverstandig is, zo niet weggegooid geld, dan is het wel de aanschaf van een auto!
Laat maar, ik ken de tegenargumenten. Mijn beleefdheid speelde me parten. Maar u bent veel te rationeel en dus niet economisch bezig.
Economie is emotie. Of het nu gaat om de prijzen in de supermarkt of het vertrouwen in de euro, het komt op hetzelfde neer. Emotie of noem het consumentenvertrouwen.
Zwart beton
De gevoelstemperatuur van de parkeertarieven is guur. Het begint er al mee dat de gemeentelijke overheden steeds meer vrije parkeerplaatsen op de burgers veroveren. Tal van wijken buiten het centrum worden blauwe parkeerzone om na enige tijd onvermijdelijk te worden voorzien van parkeermeters.
Bovendien gaan de tarieven alleen maar omhoog. Vaak sprongsgewijs. Lees de Nationale Parkeertest 2012 van Detailhandel Nederland (en geniet en passant van de onderkoelde toon).
Dat extra geld wordt niet besteed aan betere dienstverlening (if any). Parkeergarages zijn de meest onherbergzame oorden die de beschaafde wereld heeft voortgebracht. Ergens moeten er bouwbedrijven zijn die de beschikking hebben over zwart beton dat binnen enkele weken spontaan gaat rotten, lampen die het geen maand volhouden en liften die schokkerig en ondraaglijk traag op en neer gaan. Van de rondhangende junks en daklozen neem ik inmiddels aan dat ze in dienst zijn van de exploitanten.
Kartel
Oké, ik overdrijf een beetje en ik weet zelfs een parkeergarage in de meest autovijandige stad van Nederland waar zachte klassieke muziek elke bitterheid over de hoogst denkbare tarieven doet verdampen. Maar u begrijpt wat ik bedoel.
Komt nog bij dat de gemeenten en exploitanten een prijskartel vormen: de een volgt steevast de ander en zoals gezegd, nooit omlaag. De sfeer van bederf wordt voltooid door de onweersproken verdenking dat de gemeenten hun begrotingstekorten dempen met parkeergelden.
Noem het irrationeel, soms zelfs onwaar, maar feit is dat men de parkeertarieven ziet als een ordinaire belastingmaatregel of plat winstbejag.
Kaalslag
Toen ik die hulpeloze mevrouw hielp, kwam ik net uit de grootste winkelstraat ter plekke. Kaalslag! Opheffingsuitverkopen, verlaten winkels, superuitverkopen, dumpzaken. De eens zo vrolijke buurt was in verval. ‘Crisis, meneer’ zei een oudere winkelier die overigens net van de gemeente opdracht had gekregen de reclameborden op zijn stoep te verwijderen omdat die het straatbeeld bedierven. ‘En de gemeente, meneer, die heeft niks met ons ondernemers. We zijn zo langzamerhand onbereikbaar. In die blauwe zone daar moet je na een uur wegwezen. De parkeermeters kennen een maximumtijd van twee uur. De parkeergarage is klein en duur. En hij stinkt.’
Gratis parkeren
De bekende klaagzang van de detaillist? Voorbijgestreefd door de webwinkels? Zelf veel te duur?
Als ik nou gemeente was en ik zag het winkelbezoek zo afnemen en de middenstand zo worstelen, dan zou ik me niet verliezen in dit niksige gefilosofeer. Ik zou zorgen dat mijn binnenstad de aantrekkelijkste van de hele omgeving werd.
Inderdaad, door parkeren gratis te maken.
Paul Verburgt