Dat wordt dus nooit wat
Je hebt de week van de alfabetisering, de week van de ondernemer, de week van de geschiedenis, de week van het ambacht, de week van het luisterboek, de week van de liefde, de week van het oor, de week van de dialoog, de week van de techniek, de week van de psychiatrie, de week van de klassieken, de week van het testament, de week van de teek (ja zeker),
de week van het gebed, de week van de lentekriebels, de week van het geld, de week van de chronische zieken, de week van het huisdier, de week van de scheepsbouw, de week van de verslaving, de week van de veiligheid, de week van de mantelzorg, de week van de kanker, de week tegen eenzaamheid, de week van de poëzie, de week van de lingerie, de week van de ondertiteling (hè?), de week van de jeugdzorg, de week van het tijdschrift, de week van de duurzame mode, de week van de diversiteit, de week van de medezeggenschap, de week van de vleeswaren (waarom ook niet), de week van het sieraad, de week van het autisme, de week van de jaren zestig (etc.), de week van het onderwijs, de week van het pinnen, de week van de mobiliteit en de week van het huisdier.
En dan nu ook, de week van het nieuwe werken. De afgelopen zeven dagen. Was een voltreffer, niet waar? Twee elkaar tegensprekende onderzoeken (medewerkers willen wel resp. ze willen niet), veel cursussen en seminars, uiteraard bestemd voor werknemers (onder het motto ben-ik-wel-toe–aan-thuiswerken?), wat verdachtmakingen aan het adres van ICT-bedrijven die het nieuwe werken alleen maar om den brode promoten, diverse uitdagende slogans (‘echte mannen staan in de file’) en klaar is Kees. Zo goed als geen woord over al die managers die bang zijn voor controleverlies als ‘hun’ mensen niet op kantoor zitten, de echte oorzaak dat het nieuwe werken niet van de grond komt.
Dat wordt dus nooit wat.
Over tweeënvijftig weken spreken we elkaar weer. Ik stop nu, want ik moet naar mijn werk en het stikt van de files.
Paul Verburgt