Bisschoppen opstappen!
‘Vanuit de verantwoordelijkheid die we hebben overgenomen van onze voorgangers, leven we met de slachtoffers mee en bieden hen ons oprecht excuus aan’.
Duidelijker kan niet. Sprekers zijn niet van plan te vertrekken.
Een systeem
We hebben het over de bisschoppen van Nederland. Wat iedereen al jaren vermoedde en menigeen uit eigen ervaring wist, is dat de katholieke kerk zijn handen niet thuis kon houden. Dankzij de commissie-Deetman is dat nu officieel. Minstens tienduizend, wellicht zelfs twintigduizend kinderen zijn gedurende tientallen jaren door de clerus verkracht en aangerand.
Geen nare incidenten dus, maar een systeem. Een systeem van misbruik.
Zwarte dag
Oeps, moeten de bisschoppen hebben gedacht, dat gaat niet goed. Weliswaar denkt deze kerk in eeuwen, maar daarom hoef je een zwarte dag nog niet te negeren. En zwart was de dag waarop Deetman zijn conclusies presenteerde. Te meer omdat onweerlegbaar bleek dat de kerkelijke top, de bisschoppen dus, wist wat er speelde en de boel toedekte.
Je zou denken dat deze specialisten in goed en kwaad weten wat hun te doen staat als zoiets wordt bloot gelegd. Opstappen! Voor mijn part puur om formele redenen, maar bij voorkeur uit piëteit met de slachtoffers en uit boetedoening voor de pervertering van de kerk.
Dat anderen zoals burgemeesters van homo’s verjagende ‘boefjes’ of frauderende bazen van woningcorporaties aan hun stoel vastkleven, dat wisten we al. In deze column volgen we ze altijd met interesse. Maar kerkleiders in de problemen, die blijven toch niet zitten?
Vergeet het! Kijk even mee hoe de bisschoppen hun stoep schoon vegen.
Bom
Eerste ronde. Persconferentie. De heren tonen zich geschokt en bieden excuus aan. Wie de beelden heeft gezien, zag twee onaangedane mannen die kalm hun klus klaarden. Hun verklaring was doortrokken van de hoogste ethiek, maar de goede verstaander hoorde dat men begonnen was de bom te ontmantelen.
Zoiets doe je het best door de dingen kleiner te maken en buiten je bereik te plaatsen.
De eerste actie was er dus opgericht om de stelselmatigheid van het misbruik te ontzenuwen. Daarom spraken de bisschoppen onbepaald over ‘slachtoffers’ en ‘minderjarigen’ en zwegen ze over de aantallen. Omgekeerd maakten ze de groep daders zo klein mogelijk: ‘een aantal priesters en religieuzen’, terwijl het over minimaal duizend (bekend geworden) gevallen gaat.
Juweeltje
Vervolgens moesten de zittende prelaten worden vrij gepleit. Koud kunstje voor een beetje bestuurder. Je geeft de schuld aan je voorganger en brengt je relatie met hem terug tot een puur formele. Lees de zin nog even over waarmee ik deze column begon.
Een juweeltje, later in interviews nog van extra glans voorzien door het hiërarchisch regime van de kerk te ontkennen. Goh, dat jullie niet wisten dat de kerk een soort archipel van autonome eilanden is. Nee, zelfs al hadden wij bisschoppen willen optreden, het had niet gekund!
Dat men er onderling over vergaderde en een cover up-strategie uitzette, gelieve men even te vergeten.
Pisnijdig
Tweede ronde. De ingezette lijn wordt systematisch doorgezet en uitgebouwd. We pakken de brief erbij die afgelopen zondag in de kerken moest worden voorgelezen. Herhaling van standpunten, maar ook twee nieuwe constateringen.
Ten eerste, de commissie-Deetman is ingesteld door de kerk. Feitelijk juist, maar misleidend omdat het onder maatschappelijk druk gebeurde. De opzet is duidelijk, de indruk wekken dat de bisschoppen zelf schoon schip wilden maken. Niet dus!
En dan de voortgaande relativering van de omvang van de verloedering van de kerk door de vele kerkdienaren en gelovigen te prijzen die in die zwarte periode wel op het rechte pad zijn gebleven.
Het is allemaal zo voorspelbaar en zo blamerend! Reken maar dat er nog vele episoden in dit ontmantelingstoneelstuk zullen volgen. Geen wonder dat de slachtoffers pisnijdig zijn.
Heilige Vader
‘Vind u niet dat de bisschoppen moeten opstappen?’ vroeg een duidelijk geagiteerde journalist aan aartsbisschop Eijk. Nou, daar ging hij niet over, maar de Heilige Vader in Rome.
Amen.
Paul Verburgt